نویسندگان
1 استاد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه تهران
2 دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه شهید بهشتی
3 دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه شهید چمران اهواز
چکیده
مسکن بهعنوان یک نیاز اساسی و بهعنوان نمودی از ایفای نقشهای اساسی انسان، پدیدهای جغرافیایی بوده و نقش مهمی نیز در توسعه جوامع انسانی دارد. هدف اصلی این پژوهش، سنجش و تحلیل فضایی شاخصهای توسعه مسکن در سطح روستاهای استان آذربایجان غربی است. پژوهش حاضر، از نوع کاربردی و روش انجام آن ترکیبی از روشهای توصیفی ـ تحلیلی است. در این راستا از 36شاخص در ابعاد زیربنایی و رفاهی، استحکام و سازه، بهداشتی و امکانات و تسهیلات استفاده شده است برای گردآوری دادهها از روش کتابخانهای و اسنادی استفاده شدهاست. همچنین با استفاده از نظرات کارشناسان، به انتخاب و وزندهی شاخصها اقدام شد. برای تحلیل و رتبهبندی شاخصها و دادهها از مدلهای تصمیمگیری چند معیار شامل تاپسیس (TOPSIS)، ویکور (VIKOR) و توسعۀ انسانی (HDI) و برای رسیدن به یک نتیجه واحد در تحلیل دادهها، از تکنیک ادغام (میانگین وزنها، روش بردا و کپ لند) استفاده شدهاست. تجزیه و تحلیل شاخصها بیانگر آن است که روستاهای دو شهرستان ماکو و چالدران تقریباً در همه مدلهای مورد استفاده در تحلیل دادهها، بهطور نسبی بالاترین سطح توسعه و در مقابل روستاهای دو شهرستان نقده و میاندوآب پایینترین سطح توسعه مسکن روستایی را دارند. همچنین نتایج بهدستآمده براساس مدل ادغام، ضرورت توجه به مقوله عدالت فضایی در توسعه مسکن روستایی را نشان میدهد که میتواند راهگشای برنامهریزان جهت تقویت سطح توسعه، کاهش نابرابریها، رضایت روستاییان از وضعیت مسکن و در نهایت موجب توسعه محلی شود.
کلیدواژهها