مهسا نوروزی؛ میترا غفوریان؛ زهرا برزگر
چکیده
توجه به تغییر نیازها و خواستههای کاربران در واحدهای مسکونی امری ضروریست. امکان انطباق فضا با شرایط جدید، وابسته به میزان انعطافپذیری که میتواند در جهت پایداری زیستمحیطی موثر باشد. بالاترین میزان انعطافپذیری فضاهای داخلی زمانی تأمین میشود که از نور و انرژی تابشی لازم برخوردار باشند و مصرف انرژی آنها تا حد آسایش حرارتی ...
بیشتر
توجه به تغییر نیازها و خواستههای کاربران در واحدهای مسکونی امری ضروریست. امکان انطباق فضا با شرایط جدید، وابسته به میزان انعطافپذیری که میتواند در جهت پایداری زیستمحیطی موثر باشد. بالاترین میزان انعطافپذیری فضاهای داخلی زمانی تأمین میشود که از نور و انرژی تابشی لازم برخوردار باشند و مصرف انرژی آنها تا حد آسایش حرارتی کاهش یابد. در راستای این استدلال ساختمانهای انعطافپذیر در پلان عمق کمی (بین 13-9 متر) دارند. به نظر میرسد یکی از راهکارهای تأمین انرژی تابشی لازم و برقراری آسایش حرارتی در آپارتمانهای مسکونی استفاده از حیاط است. با توجه به اینکه مؤلفه توسعه یکی از مناسبترین روشهای استقرار انعطافپذیری در مسکن است، گسترش فضای داخلی آپارتمان در حیاط به عنوان الگوی مسکن انعطافپذیر پیشنهاد میشود. بنابراین در پژوهش حاضر برای تأمین الگوی توسعهپذیر که به طور همزمان ارتقای مؤلفههای زیستمحیطی را نیز به همراه داشته باشد، موقعیت و جهتگیری حیاط واحدهای آپارتمانی شهر همدان در اقلیم سرد تعیین شد. بدین منظور در الگوهای واحد توسعهپذیر، ابتدا جهتگیری مطلوب ساختمان و سپس موقعیت مناسب حیاط در واحدهای آپارتمانی بهوسیله نرمافزار انرژی پلاس شبیهسازی شده است. نتیجه به شکل ارائه بهترین الگوی توسعهپذیر، دارای جهت و موقعیت بهینه حیاط، قبل و بعد از توسعه مقایسه شد و همراه با 15 درصد افزایش زیربنا، 57 درصد کاهش مساحت حیاط و حدود 5 درصد کاهش سرانه مصرف انرژی توام با 6 درصد کاهش سرانه آسایش حرارتی بهدست آمد. بنابراین توسعهپذیری در الگوی ارائه شده با افزایش بهرهوری اقلیمی همراه بوده است.
