سعید زنگنه شهرکی؛ کرامت اله زیاری؛ علی حسینی؛ محمد سینا شهسواری
چکیده
افزایش چشمگیر شهرنشینی همراه با تراکم بیش ازحد جمعیت و فعالیت در شهرها و روند رو به رشد آن به لحاظ تنوع و دگرگونیهای کارکردی و کالبدی موجب افزایش اهمیت موضوع آسیبپذیری شهری در برابر مخاطرات طبیعی نظیر سیلاب شده است. این پژوهش با استفاده از 54 شاخص کلیدی در چارچوب مدل MOVE میزان آسیبپذیری مناطق شهر تهران را مشخص نموده است. سپس نتایج ...
بیشتر
افزایش چشمگیر شهرنشینی همراه با تراکم بیش ازحد جمعیت و فعالیت در شهرها و روند رو به رشد آن به لحاظ تنوع و دگرگونیهای کارکردی و کالبدی موجب افزایش اهمیت موضوع آسیبپذیری شهری در برابر مخاطرات طبیعی نظیر سیلاب شده است. این پژوهش با استفاده از 54 شاخص کلیدی در چارچوب مدل MOVE میزان آسیبپذیری مناطق شهر تهران را مشخص نموده است. سپس نتایج به صورت فضایی تحلیل و میزان آسیبپذیری در هریک از ابعاد و همچنین شاخص نهایی تعیین شده است. در این پژوهش از مدل MOVE و GWR استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان داد که در شاخص نهایی، محلات جنوب غربی و شمال شرقی تهران دارای نامناسبترین شرایط و بالعکس مناطق مرکزی تهران، دارای مناسبترین وضعیت بودند. مناطق 18، 19، 20 و 4 دارای بیشترین محلات با وضعیت آسیبپذیری متوسط تا بسیار زیاد بودند. همچنین محلات واقع در مناطق 8، 6، 10 و 7 به ترتیب دارای بهترین شرایط بودند. همچنین نتایج مدل رگرسیون وزندار جغرافیایی نشان داد که زیر شاخص در معرض خطر بودن دارای بیشترین تأثیر و زیر شاخصهای عدم تابآوری و تأثیر پذیری به ترتیب در رتبههای بعدی قرار میگرفتند. در این بین با توجه به ضریب نزدیک به میانگین R2 در مجموع برآیند همه زیرشاخصها، میتوان گفت شاخص نهایی به دست آمده بر آسیبپذیری بالای ساکنان محلات مورد مطالعه به میزان زیادی تأثیر داشته است.
