سعید ملکی؛ سعید امانپور؛ شاهرخ زادولی خواجه
دوره 5، شماره 2 ، شهریور 1397، ، صفحه 11-25
چکیده
فقر مسکن یکی از مشکلات کشورهای در حال توسعه است که اغلب بهصورت اسکان غیررسمی جلوه میکند. اینگونه سکونتگاهها، در واقع شکل بیضابطهای از تجمع مکانی گروههای کم درآمد در نقاط آسیبپذیر شهر است که به صورت کاملاً سازمان نیافته ایجاد میشود. با توجه به اهمیت مسکن به ویژه در سکونتگاههای غیررسمی، هدف این تحقیق دستیابی ...
بیشتر
فقر مسکن یکی از مشکلات کشورهای در حال توسعه است که اغلب بهصورت اسکان غیررسمی جلوه میکند. اینگونه سکونتگاهها، در واقع شکل بیضابطهای از تجمع مکانی گروههای کم درآمد در نقاط آسیبپذیر شهر است که به صورت کاملاً سازمان نیافته ایجاد میشود. با توجه به اهمیت مسکن به ویژه در سکونتگاههای غیررسمی، هدف این تحقیق دستیابی به سیاستهایی در راستای تأمین مؤلفههای مسکن حداقل میباشد. روش تحقیق در پژوهش حاضر کاربردی با ماهیت توصیفی – تحلیلی است که برای جمعآوری اطلاعات از روش اسنادی – میدانی (پیمایشی) و برای تجزیه و تحلیل دادهها از تحلیل معادلات ساختاری استفاده شده است. جامعهی آماری تحقیق مدیران و کارشناسان مسائل شهری کلانشهر اهواز و تبریز میباشد که حجم نمونه به روش نمونهگیری تصادفی ساده 110 نفر برای هر کدام از کلانشهرها بدست آمده است. یافتههای تحقیق حاکی از آن است که مهمترین رویکردهای تأمین مسکن حداقل در کلانشهر تبریز ارتقای کیفیت سکونت و توانمندسازی بوده که ضرایب حاصل برای این رویکردها به ترتیب 93/0 و 79/0 میباشد. همچنین در این رویکردها بیشترین تأثیرگذاری مربوط به سیاستهای توانمندسازی اجتماع محلی، نوسازی و بازسازی به تریب با ضریب 93/0، 91/0 و 88/0 بوده است. در کلانشهر اهواز نیز مهمترین رویکردهای تأمین مسکن حداقل توانمندسازی و مسکن اجتماعی و حمایتی بوده که به ترتیب ضرایب حاصل برای آنها 88/0 و 81/0 میباشد. همچنین بیشترین تأثیرگذاری در این رویکردها مربوط به تأسیس صندوقهای مختلف مسکن، مشارکت بخش غیردولتی در ساخت مسکن و توانمندسازی اجتماع محلی به ترتیب با ضریب 92/0، 89/0 و 83/0 است.